In de peuterspeelzaal wordt ze door haar mama binnen gebracht. Zodra het peuter meisje aan de tafel zit, legt ze haar hoofd op de tafel en verstopt zich achter haar handen. Ze laat niets van zich zien of horen. Het meisje zit stil en verroert zich niet. Wat de leidster of andere kinderen ook proberen, het werkt niet.
De kinderen, die je niet of nauwelijks hoort in de groep, raken me en maken me steeds weer nieuwsgierig. Wat gaat er achter die blik schuil? Wat drijft hen? Wat brengt hen in beweging?
Ik ben op bezoek bij een peuterspeelzaal en kom met de leidsters meekijken. We hebben afgesproken dat ik met ze meekijk op de groep, maar ik weet niet goed waar ze nu mee bezig zijn. Later dan ik wil, kom ik binnen en de ouders brengen de kinderen al de groep in.
Aan de houding van de leidsters leid ik af dat ze niet op me zitten te wachten, want ze zijn druk in de weer en hebben geen tijd voor een praatje. De vraag die op mijn lippen brand houd ik in, omdat ik merk dat er irritatie leeft in mij en ik bang ben iemand te kwetsen, zodra ik mijn mond open doe.
Het kwetsen wil ik voorkomen en is ook overbodig. Ten eerste omdat ik weet hoe pijnlijk woorden vanuit irritatie aanvoelt en ten tweede is het ook niet nodig. Het is mij volkomen duidelijk waardoor ik word geraakt en wat het mij wilt vertellen.
Au, zegt het stille kind, al zegt ze dat niet in woorden. Ze laat me lijfelijk voelen, zodra ze wordt geraakt. Een stil kind. Ja, ik ken er één van heel nabij. Ze leeft ook in mij.
Angstig voor wie ze – in potentie- is. Onzeker of ze het wel goed doet, begrijpt wat je bedoelt of verwacht. Schaamte over haar onzekerheid en de behoefte aan aandacht en liefde. Want hé wie ben je eigenlijk of wat loop je te zeuren, dat is toch echt teveel gevraagd.
Niet wetend of ze wel of niet kan voldoen aan wat er van haar wordt gevraagd of verwacht. Of door de schrik worden overvallen door een gevoel, die niet te verklaren is. Allemaal spanning die voor haar haast niet te dragen is.
Een stil kind, ik (her)ken die van mij.
(Her)ken jij een kind die jou raakt en nieuwsgierig maakt?
Waar ik haar stem stilletjes hoor fluisteren, schraap ik mijn keel. Kom ik voor haar op en doe ik soms naar buiten toe juist niet zo veel. Om haar te kunnen horen, heb ik te vertragen. Anders overvraag ik haar en is het niet meer fijn.
Het stille kind in mij heeft ruimte nodig om zich veilig te voelen en op haar gemak te zijn. Ze vraagt van mij nabij te zijn, niet dwingend of forcerend. Heel simpel en eenvoudig vraagt ze om mijn aanwezigheid.
De irritatie die voortkomt uit een belemmerende overtuiging van mij, heb ik gecheckt op waarheid. Na enig zelfonderzoek blijkt de overtuiging: ” Ze zitten niet op mij zitten te wachten”, niet de enige juiste conclusie. Nu de rust in mij én in de groep is teruggekeerd, besluit ik mijn aanname na te gaan bij de leidsters.
Ik sta op en spreek mij – op een rustige toon – uit naar één van de leidster in de peuterspeelzaal. Al snel wordt duidelijk dat er veel in beweging is op de groep, maar nog onduidelijk is hoe de leidsters verder willen. Zodra ik mijn stem laat horen, kijkt het peutermeisje me aan en gaat vervolgens aan de tafel spelen.
Het stille meisje in mij laat haar stem pas horen, zodra de spanning (druk) verdwijnt en ze de rust ervaart van liefdevolle aandacht en aanwezig zijn. Dan voelt ze dat de baan vrij is om haar wensen hoorbaar te maken en plezier te beleven.
Stille, schreeuwende, angstige, boze, verdrietige, drammende, zeurende, claimende, brutale kinderen, zie ze, hoor hen. Laat ze voelen dat ze veilig zijn op een manier dat bij hen past. Op deze plek stroomt de liefde vrij rond, groeien en bloeien ze op.
Ik nodig je uit om te luisteren naar wat het gedrag van je kind jou wilt vertellen, zodat je hem of haar verstaat. Ik kan je vertellen dat het deuren opent, die je niet voor mogelijk had gezien.
Stille kinderen, ik ken er velen. En één ervan leeft in mij.
Door veel te luisteren, te letten op signalen en tekens die ze geeft, lukt het me om op haar af te stemmen en te doorvoelen. Voelt ze zich veilig en op haar gemak, dan wijst ze me de weg en openen nieuwe kansen en mogelijkheden.
Druk ik haar weg, negeer ik haar en doe ik haar onophoudelijk pijn? Dan laat ze me op andere manieren weten dat we een afslag missen, alvorens ik de flow weer ervaar en kan genieten van het leven.
Zodra duidelijk is wat ze van me vraagt om al co-creërend te werken aan een gezamenlijk doel, dan leven we in harmonie samen. Naar volle tevredenheid volgen we de flow, genieten we samen, groeien, bloeien we op en overstijgen onszelf.
Heb jij ook een kind die jou raakt?
Nieuwsgierig geworden naar wat ze van je vraagt?
Zaterdag 21 juni 2025 organiseer ik de Spiegel dag vlakbij Haarlem, zodat je dichtbij jezelf stem geeft aan je innerlijke kindsdelen en gehoor weet te geven hoe jij je diepe wensen vervuld.
Kom je je verwonderen?
Je bent welkom.
Liefs Lisa