In het dagelijkse leven leren kinderen van hun omgeving hoe zij om kunnen gaan met veranderingen. Kinderen maken veelvuldig veranderingen mee wanneer ze iets nieuws moeten leren. Ze volgen hun verlangens of komen veelal noodgedwongen voor nieuwe wegen, werkwijzen te staan of moeten zij iets doen wat ze nog nooit hebben gedaan. Dit kan behoorlijk oncomfortabel aanvoelen en een (interne) reactie oproepen. Zo kunnen ze bijv. gefrustreerd raken of spanning ervaren. Deze gevoelens van frustraties en/of spanningen kunnen hen ervan weerhouden om een nieuwe stap te wagen. Het zijn twee grote valkuilen, die ontwikkeling in de weg kan zitten. Jij kan deze helpen voorkomen of vermijden….
Kinderen kijken van ons -volwassenen- af hoe wij met veranderingen, en de tevens gepaard gaande gevoelens, omgaan. Zo leren zij in de praktijk. Staan wij stil bij veranderingen en bij ons gevoel? Geven we lucht aan wat er in ons omgaat of onderdrukken we gevoelens, verzetten we ons ertegen of gaan we eraan voorbij? Onbewust reageren kinderen op ons- vanuit hun gevoel- wat ons kan raken. Zou het helpend zijn, als we vanuit vertrouwen en onvoorwaardelijke liefde naar onszelf én het kind kijken en van daaruit reageren?
Wanneer weten we dat we op de automatische piloot (onbewust) reageren? Als het ons van binnen onaangenaam raakt. Daar waar we ooit zelf gekwetst zijn of gemis hebben ervaren. Dan heeft het gedrag ons iets te vertellen. Mijn ervaring kun je in deze blog lezen.
Mogen frustraties, spanningen, teleurstellingen, etc. er zijn? Kunnen wij met alle gevoelens omgaan van ons kind of keuren we ooit (onbewust) gevoelens af? Hoe zou het voor kinderen zijn als wij – volwassenen- gevoelens die we (bij hen) zien erkennen, benoemen op een wijze dat het helemaal oké is dat zij deze gevoelens ervaren? Dat wij ons kunnen inleven in het gevoel én op constructieve wijze kunnen bijsturen wat juist is voor het kind (en zijn omgeving) om de veiligheid, gezondheid en harmonie te bewaren.
We hebben vele (onbewuste) gedachten, oordelen, overtuigingen die in ons leven over gefrustreerd, teleurgesteld, bozig, verdrietig, gespannen, angstig, agressief, etc. gedrag. Door deze verhalen en daarmee ook onze gevoelens erover te ontkennen, kunnen we ooit worden geconfronteerd met dit gedrag en dat kan een (onbewust) angstig, machteloos, hulpeloos, schuldig, schaamtevol, onveilig, etc. gevoel opleveren, waar we (onbedoeld) van willen weggaan, tegen strijden of vermijden.
Mogen ALLE gevoelens er zijn? Waar ga jij onbewust van weg of waar vecht jij tegen? Wat heb je geleerd over je gevoelens? Was er ooit ruimte voor alle gevoelens en bijbehorende behoeften of werd het niet gezien, gehoord en eerder afgekapt? Voel jij je oncomfortabel bij een bepaald gevoel, dan zou het zomaar kunnen zijn, dat je kind dit op een specifieke wijze laat zien in zijn of haar gedrag. En ja, ik kan het weten…
Wat helpend is om te weten, is dat we gevoel hebben en niet dat we gevoel zijn. Dit verschil helpt ons om aan het gevoel voorbij te kunnen gaan. Niet om het gevoel te onderdrukken, ons ertegen te verzetten of te vermijden. Integendeel zelfs, juist door ons ervan bewust te zijn dat ALLE gevoelens er mogen zijn en dát helemaal oké laten zijn. Gevoelens die kunnen worden toegelaten, laten haast vanzelf los, wanneer je er ‘vriendjes’ mee kunt zijn. Wat ikzelf nooit heb geweten, is dat gevoelens die lange tijd onderdrukt of weggedrukt zijn, toch in je lichaam beklijft. Vroeg of laat wil het eruit. Geloof jij in iets beters?
Door bewust stil te staan bij ons gevoel en eerlijk te zijn over ons gevoel, door het gevoel uit te spreken naar het kind over hetgeen een situatie bij ons oproept, geven we toe dat er allerlei gevoelens in ons aanwezig kunnen zijn. Hiermee bevestigen we dat het klopt wat een kind kan aanvoelen. Geven we in zo’n geval ook aan wat we nodig hebben, of laten we zien wat ons helpt om op een constructieve manier van een bepaald gevoel af te komen, dan leren we kinderen zien op welke gewenste en constructieve manier je uiting geeft aan deze gevoelens.
In de praktijk ervaar ik keer op keer dat het heel helpend is om de gevoelens van jezelf én je kind serieus te nemen. Op deze manier krijgt je kind het besef dat -door je gevoel uit te spreken en te voelen wat je nodig hebt- het gevoel ook (vanzelf) voorbij gaat. Eerlijk zijn over wat we voelen en er lucht aangeven helpt ons én het kind om te gaan met onze gevoelens. Zo leren we onszelf te verbinden met alles wat in ons leeft en voluit te leven. Dat geeft een daadkrachtig gevoel, toch?
Onze gevoelens durven toe te laten, ruimte te geven en er eerlijk mee zijn, geeft ook (zelf)vertrouwen en veerkracht wanneer we te maken krijgen met veranderingen. Juist door af en toe stil te staan tijdens veranderingen en/of vernieuwingen leren we te zien wat we op deze momenten nodig hebben.
De moed om nieuwe stappen te durven zetten wordt hiermee vergroot én zorgt ervoor dat we ervan kunnen genieten. We zullen worden bevestigd in ons vermogen dat het ons lukt om aardig te blijven voor onszelf, vertrouwen te behouden en onvoorwaardelijke liefde te geven aan alles wat we tegen komen. Ja, ook tijdens een leerproces. We zijn immers mens, perfect imperfect en lerend. Het leven staat immers nooit stil en is altijd in beweging.
Wil jij dieper duiken in het spiegelen en zélf de vertaalslag leren maken of de steeds terugkerende zorgelijke of problematisch situatie van je kind blijvend verbeteren, dan kun je vrijblijvend contact met me opnemen. We kunnen gaan onderzoeken wat ik voor je kan betekenen en of we willen samenwerken.
Liefs Lisa
P.s. Werk je in het onderwijs, de kinderopvang of binnen gezinnen en kom je zorgelijk gedrag tegen waar je graag het verschil wilt maken voor het kind? Neem gerust vrijblijvend contact met me op om te ontdekken welke mogelijkheden er zijn om groots geluk te verspreiden.