Loslaten kan lastig én prachtig zijn.
Laat je te snel los of teveel…
voelt het als onveilig en te vrij…
Het beste voor je kind,
én voor jou.
De wens van je kind
waar jullie je geluk vinden.
In een huishouden waar je met elkaar samenwoont, is het ooit schipperen welke ruimte wie kan en mag innemen. Met elkaar communiceren is van wezenlijk belang, zodat je rekening met elkaar kunt houden en elkaars behoeftes kunnen inzien. Blijf jij ook rekening houden met je eigen behoeftes of probeer je er alles aan te doen om anderen daarvan te voorzien?
Bemoei je er niet mee
Dat zijn mijn zaken.
Je kunt ’t wel beter weten
Maar ik vind het niet fijn.
In gesprek met een andere ouder hadden we het over tradities waar we waarde aan hechten. Tradities waar we samen zijn, zoals met de feestdagen, uitjes, vakantie of iets anders wat we misschien wel mee hebben genomen van ons ouderlijk thuis.
Tradities kunnen leuke, fijne herinneringen zijn of juist het tegenovergestelde, juist uitdagend waar je een nare smaak aan overhoudt.
Wat we opmerkten tijdens het uitwisselen van onze ervaringen, was dat we naast dat we waarde hechten aan het feest of uitje, dat we er ook vaak een beeld over hebben gevormd, zoals we graag willen dat het zou zijn. En juist dit beeld kan ons gaan tegenwerken.
Er zijn van die periodes dat we zoveel op ons presenteerblaadje krijgen, dat we onszelf voorbij hollen. Ook deze periode staat bekend als een tijd waarin je je kan laten meevoeren in allerlei activiteiten.
Als mens ben je op je best wanneer je lekker in je vel zit. Aangezien we allemaal mens zijn, perfectie niet ons streven is, kunnen we ons soms teveel laten overspoelen. In ons enthousiasme stemmen we in met een teveel aan activiteiten. Los van of ze leuk zijn of niet, aan het einde van de dag of week, liggen we als een dweil op de bank en hebben we nergens meer zin in of mopperen we ons ongenoegen uit naar onze dierbaren.
Er was eens een jongetje dat zichzelf uitlachte. Hij kwam geregeld in een situatie terecht waar juist hij degene was, die tegen paaltjes of deuren aanliep, over een stoeptegel struikelde of iets liet vallen….
| Wat begint als lastig en vermoeiend, is getransformeerd naar het kunnen volgen van spontane impulsen, die vreugde en voldoening geven. Daar waar het voor een ander heel mooi kan zijn, zoals betrokken- en veiligheid mogen ervaren, respect en waardering krijgen, kunnen we zelf onderweg fikse uitdagingen tegenkomen. Misschien zit je er nu middenin. Weet dan dat er licht aan het einde van de tunnel is. |
We plagen elkaar graag en op diverse manieren. Daar kunnen we allebei om lachen en dat voelt goed. Binnen onze relatie is er gelukkig alle ruimte om eerlijk te zijn over wat we van iets vinden en tot waar het oké is. We weten wanneer het niet meer leuk is, het huilen ons – bij wijze van spreken – nadert. We voelen aan wanneer de grens wordt bereikt en het over kan gaan in pesten.
Wanneer de ergernissen zich opstapelen en we regelmatig worden geconfronteerd met deze vorm van pesten, kunnen we op een andere manier gaan kijken. Waar plagen (of pesten) we onszelf mee?
Stel je een plek voor waar een ieder zich vanuit zijn of haar unieke eigenschappen en talenten kan ontplooien, zou je daar samen met je kind gelukkig zijn? Een veilig en warm thuis, leefomgeving, waar kinderen zichzelf kunnen zijn, plezier beleven en lekker in hun vel zitten. Open en nieuwsgierig nieuwe ontdekkingen opdoen, avonturen beleven en alles durven delen wat er speelt. Zou dat een ideale wereld kunnen zijn?
