Mijn kind zit niet lekker in haar vel. Ze kan zich met moeite concentreren, laat zich gemakkelijk afleiden en geeft anderen daarvan de schuld. Ze gaat veelvuldig over haar grenzen en ze gaat met moeite iedere ochtend naar school.
Zo zag het beeld er een aantal jaren geleden uit. Ik was ervan overtuigd dat dit te maken had met de manier waarop er op school met mijn kind werd omgegaan. Ik had het gevoel dat er niet naar haar werd geluisterd naar. Dat de problemen dáár vandaan kwamen.
Inmiddels weet ik beter. Dit proces heeft wel een tijdje geduurd, maar tijd blijkt nodig te zijn als je nieuwe dingen leert, je bewust wordt. Eerst moest ik me ervan bewust worden dat ikzelf mocht voorleven om gelukkig te zijn. Daarna was het tijd om mijn blokkades te helen. Blokkades, oordelen en overtuigingen, hadden bij mij de tijd nodig om gezien te worden, om me vervolgens nieuwe vaardigheden eigen te maken. Ja, daarbij heb ik ook hulp gevonden. Dit keer hulp voor mezelf.
Wat heb ik de afgelopen jaren dan ontdekt?
Wat ik ontdekte? Dat ík de schuld bij een ander aan het neerleggen was. En dat mijn kind míj aan het spiegelen was. Ikzelf kon me met moeite concentreren op de activiteiten die voor mij van belang waren. Ik ging veelvuldig over mijn grenzen heen en bracht het met moeite op om de dag te starten. Ik luisterde niet naar wat ik nodig had.
De buitenwereld is de spiegel van onze binnenwereld.
Dat wat je in de buitenwereld ziet, zit ook in jou. Wil je een andere buitenwereld, dan is het van belang om naar binnen te keren. Om te luisteren naar wat jezelf nodig hebt.
Wat wil ik voorleven aan mijn kind?
Wat gun ik mijn kind?
Dan mag ik dat wat ik mijn kind gun, eerst aan mezelf geven. Is dat egoïstisch? Juist niet, heb ik gemerkt. Maar dit had bij mij tijd nodig om te landen. Hier lag bij mij namelijk wél een oordeel op. Want ja, ik vond dat WEL egoïstisch. Totdat ik merkte dat het noodzakelijk was om voor mezelf te zorgen. Lichamelijke klachten zorgden ervoor dat het tijd werd om goed voor mezelf te zorgen. Mijn gezin had er niets aan als ik uitgeschakeld zou zijn. Dus langzaamaan gaf ik mezelf tijd en ruimte om mezelf te geven wat ik nodig had. En dat had niets te maken materialistische zaken.
Wat heb je nodig?
Waar word ik blij en gelukkig van? Het waren de meest simpele dagelijkse activiteiten, waarvan ik mezelf had aangeleerd om ze snel, snel en even tussendoor te doen of juist niet. Mezelf de tijd en de ruimte te gunnen om te doen wat ik het liefste deed. Een moment voor mezelf. Een boek lezen of schrijven. Een wandeling maken in de duinen of op het strand. Hele simpele dingen, die ervoor zorgden dat ik me goed voelde. Daarna was ik ontspannen en kon ik kiezen wat ik belangrijk vond om te doen voor mijn gezin.
Investeren in jezelf.
Op het moment dat ik door kreeg dat ik mezelf verder mocht ontwikkelen, was ik in staat om steeds meer los te laten. Ik bleek veel controle te willen over wat ik van mijn kind verwachtte. Ik nam mijn eigen verantwoordelijkheid steeds meer in handen en hierdoor zag ik bij mijn kind ook verandering ontstaan. Ik luisterde steeds beter naar mezelf. En (on)bewust gaf ik mijn kind hierdoor meer ruimte. Dit groeiproces verliep stapje voor stapje. Ik leerde tegelijkertijd om te kijken en te luisteren naar wat mijn kind écht nodig had, door ook naar mezelf te luisteren. Tijd en aandacht investeren in jezelf, geeft ruimte om ook tijd en aandacht aan je gezin te geven. Dat brengt geluk voor jezelf én je krijgt een gelukkig kind.
Liefs Lisa
p.s. Voel je vrij om mij te mailen wanneer je vragen hebt over coaching of meer informatie zou willen.
info@grootgelukkindercoaching.nl